Waar moeten we het verschil zoeken

Zit het verschil tussen een goede en slechte behandeling in het al dan niet gebruiken van medicijnen? Of nog sterker: zit het verschil in een bepaald soort medicijn. Als we de pillenfabrikanten mogen geloven zit er een wereld van verschil tussen het ene medicijn en het andere medicijn. Telkens zijn de verwachtingen hooggespannen als er een nieuw middel op de mark komt. Zijn deze verwachtingen terecht?

 

Of moeten we onze hoop vestigen op psychologen – met hun therapieën vol moeilijke namen. Er bestaat een cursus voor mensen met schizofrenie, waarin men kan leren omgaan met stemmen en wanen, een vaardigheidstraining voor mensen met borderline en meditatie oefeningen voor mensen die lijden aan depressies.

 

Of moeten we het verschil vooral zoeken bij de familieleden van de cliënt. We weten dat expressed emotions (overdreven bezorgde en kritische ingesteldheid) het verloop van schizofrenie, de manisch – depressieve stoornis en de depressieve stoornis op een belangrijke wijze beïnvloeden. Kortom, beste ouders en andere familieleden als jullie je nou eens wat minder zorgen maken, wat meer afstand nemen en vooral de hulpverlener gewoon zijn werk laat doen, dan komt het allemaal best in orde. Zoals ik al in het begin zei: moeilijke vragen nodigen ons uit tot eenvoudige antwoorden.

 

Wellicht moeten we het verschil gewoon zoeken bij de cliënt. Dat is wat de politiek ons nu wil doen laten geloven. Tussen haakjes: nergens is de politiek zo’n onbetrouwbare partner als in de langdurige zorg. Zoals we straks zullen zien, zijn mensen met een ernstige psychiatrische stoornis gebaat bij een doorgedreven, lang volgehouden, duurzame begeleiding. Maar in de politiek wisselt de mening met dag, wat vandaag goed is kan morgen weer anders zijn. De politiek holt van de ene spectaculaire misstand naar de andere, zonder te kijken wat er nu echt aan de hand is. Op die basis kan je nooit een betrouwbare begeleiding bieden. – Maar goed, de politiek zegt nu dat we cliënten sneller moeten dwingen tot behandeling. Het gaat dan niet alleen om een gedwongen opname, maar ook om een behandeling tegen de wil van de patiënt (wat in de praktijk vooral neerkomt op het toedienen van medicatie onder dwang.) Dit alles om het ziektebeeld in de cliënt te onderdrukken waardoor die weer een ‘vrij’ leven kan leiden. Ook in verband met deze kwestie hoop ik duidelijk te maken dat het andermaal om een eenvoudig antwoord gaat op een ingewikkelde vraag.