Het verschil

Uiteindelijk gaat het toch weer om een gezamenlijk streven tussen familie, cliënt, behandelaars en begeleiders. Zoals gezegd heeft Ypsilon geweldig werk gedaan om erkenning te krijgen voor schizofrenie als een medische aandoening – als een ziekte die het leven soms overneemt van hun kind en waar passende hulp noodzakelijk voor is. Ik wil Ypsilon uitnodigen hier verder mee te gaan, want ook de doodgewone, conventionele hulpverlening kan nog altijd een stuk beter. Maar ik wil ouders, familieleden van mensen met een psychiatrische ziekte ook uit nodigen om met ons een stap verder te gaan. Namelijk dat we ons niet alleen richten op het getroffen individu – de zoon of dochter, vader of moeder met een ernstige psychiatrische stoornis. Maar laten we ook een kritische blik richten op onze samenleving, waar we tenslotte zelf allemaal deel van uitmaken.
 

Ik heb vanmiddag proberen duidelijk te maken dat we het verschil niet alleen in de cliënt moeten zoeken of in alle mogelijke interventies die we op deze cliënt kunnen plegen. Het verschil zit ook in onze samenleving. We gaan op een uiterst onzorgvuldige wijze om met mensen die lijden aan een ernstige psychiatrische stoornis. Als mens met een psychiatrische ziekte heb je slechts twee mogelijkheden: of je ligt eruit (en ‘mag’ je de rest van je leven psychiatrisch patiënt zijn) of je moet maar ‘gewoon’ meedoen op het gevaar af er binnen de kortste keren weer uit te liggen. Er zijn voldoende goede voorbeelden in de wereld die laten zien dat het ook anders kan. Dat we op een andere wijze om kunnen gaan met de mensen die ons dierbaar zijn. Ik hoop dat we ook in de toekomst nog lang samen mogen werken aan gemeenschappelijke projecten – waar uiteindelijk ook deze middag een voorbeeld van is. Zolang we als familie, cliënten, behandelaars en begeleiders samen in gesprek blijven – samen verder optrekken, maken we het verschil.